Miljonair...

Yessss we hebben weer stroom! Iedereen blij. Alles aan de opladers en wie gaat als eerste warm douchen? Dat zijn zo de dagelijkse taferelen. Ik heb net al mijn was weer gedaan, met pannetjes water koken enz, dat kost wat meer tijd maar dat kwam even mooi uit want we hebben een ochtendje vrij van het project. De nursery school kids hebben vakantie dus dan valt er weinig te doen daar in de ochtend. Sinds maandag gaat Lotte ook mee naar het Chitipi weeshuis en dat is toch wel veel gezelliger, om samen te reizen, samen activiteiten te organiseren enzo. Leuk. Zoals ik al aankondigde in mijn vorige verhaal ben ik ook bij andere projecten geweest. Bij Gerrieke bijvoorbeeld, zij is al 3 maanden bij House of Joy. Dit hartverwarmende project wordt gerund door 5 nonnen, ondersteund door huismoeders. Daar worden kinderen tussen de 0 en 5 jaar tijdelijk opgevangen. In Malawi is de kindersterfte hoog en kinderen zijn op hun kwetsbaarst tot hun vijfde levensjaar. Veel kinderen wonen bij hun grootouders omdat hun ouders zijn overleden. Sommige kinderen hebben een instabiele thuissituatie, bijvoorbeeld door extreme armoede of andere problemen. Bij House of Joy vinden de kinderen een liefdevolle opvang voor hun eerste, cruciale levensjaren zodat zij een gezonde start maken. Heel af en toe komt het voor dat een kind niet terug naar de eigen familie kan en wordt het afgestaan voor adoptie. Kinderen die worden terug geplaatst bij hun familie worden gevolgd door het project en de families worden verder ondersteund om het kind te kunnen blijven verzorgen. Als je daar dan rondloopt en al die lachende smoeltjes ziet dan smelt je gewoon, alleen al kiekeboe met ze spelen, echt schattig. Maar als je dan ook hoort hoe en waarom sommige van die kindjes daar terecht komen..., dan vergaat je het lachen al gauw want het ene verhaal is nog schrijnender dan het ander. Onvoorstelbaar, waterige oogjes kreeg ik ervan. Gelukkig zijn kinderen super flexibel en passen ze zich makkelijk en snel aan. Daarom werkt zo'n opvang ook erg goed en is het dankbaar en nuttig, mooi werk. Je mag er geen foto’s maken maar het wordt oogluikend toegelaten, als je ze maar niet op social media zet. Had ik met m’n suffe kop wel gedaan met 2 foto’s in de beeldimpressie op FB maar er ook gauw weer afgehaald toen ik er op werd geattendeerd. De taylor zou er die dag ook zijn op het project bij haar dus we zijn eerst naar de ‘best kept secret fabrics-market’ gegaan om stoffen te kopen. We werden afgezet down town en vervolgens heeft onze tuktuk William ons kruipdoor-sluipdoor geëscorteerd naar de textiel markt. Een prachtige, kleurrijke markt met 1000 en 1 bonte Afrikaanse stoffen. Geweldig! Ik werd er helemaal hebberig van en heb wel 10 lappen gekocht voor een habbekrats. Ik kan niet naaien maar dat maakt niet uit want ik kan ze ook als gezellig tafelkleed gebruiken. Mijn maten werden opgenomen en inmiddels heb ik de 2 bestelde jurken in ‘huis’. Helaas had onze taylor waarschijnlijk een beetje te diep in het glaasje gekeken toen hij bezig was met mijn maten want de jurken zijn echt veel te wijd waardoor het omasoepjurken lijken om mijn lijf. Maaaar misschien dat mijn lieve vriendin Lidewij er nog iets moois van kan maken door ze in te nemen bijvoorbeeld. Wordt vervolgd. Vorig weekend zijn Wietse en ik naar een mooi Nationaal Park gegaan in Liwonde. De rest van m’n housemates bleven thuis maar zij hebben nog meerdere maanden te gaan in Malawi dus dan kun je niet elk weekend de hort op. Wietse en ik hebben dat niet dus wij nemen het er nog even van. We zijn er nu toch! Genieten. De autorit naar Liwonde duurde 4,5 uur maar was al een belevenis op zich met alles wat je langs de kant van de weg ziet. Het was praktisch 1 lange bijna rechte weg met weinig zijwegen, het ‘snelwegen-netwerk’ is niet erg uitgebreid hier. Maar de weg is wel een sociale en commerciële ontmoetingsplek voor alles zo’n beetje. We reden bijvoorbeeld heel langzaam dwars door meerdere groente- en fruitmarkten heen en je kunt zo ongeveer verder alles kopen langs de weg: bankstellen, hondenpuppies, steenkolen, kippen, schoenen, telefoontegoed, boekenkasten, riemen, bedden, geiten enzovoorts. Aangekomen bij onze safari lodge moesten we meteen door naar de bootsafari die incluis ons tripje zat. Om bij de boot te komen moesten we alleen nog een stukje lopen over een ‘weggetje’ van zandzakken en daarna door het water, ofwel zwart/bruine drap… degenen die mij een beetje kennen weten dat ik dat verschrikkelijk vind. Ik voelde van alles en nog wat onder m’n voeten en tussen m’n tenen. Vreselijk bahhhhh!!! Volgens Wietse heb ik best veel gevloekt van angst en walging. Het zou goed kunnen, ik was me er niet eens bewust van, ik had het druk haha. De schoonheid van de natuur waardoor we daarna werden omringd, maakte alles al heel snel goed. We zagen prachtige vogels, een grote mannetjes olifant, veel nijlpaarden, een hele grote krokodil, prachtige zeearenden en op de terugweg een schitterend zakkende zon. Zeer fotogeniek allemaal. Met als toetje… er kwam een heerlijk koud biertje uit de hoge hoed, ofwel koelbox. Proost! Onee het toetje was … weer terug met m’n blote voeten door de drap, maar gelukkig is de terugweg altijd korter dan de heenweg haha. De safari lodge lag er prachtig bij net binnen de omheining van het nationaal park. We sliepen in een dormitory van 15 bedden maar hadden de hele ruimte voor onszelf. De ‘muren’ bestonden uit rieten matten waar je doorheen kon kijken als het buiten wat lichter was. Spannend… want er liepen regelmatig olifanten en nijlpaarden door het safarikampementje als het donker was. Lagen wij mooi op de eerste rij van de voorstelling! De zonsondergang hebben we idylisch mogen aanschouwen vanuit de hoge uitkijkpost over het oerwoud heen. Wat wil je nog meer… m’n lief en een lekker koud biertje erbij! Het bleef bij het laatste, dat dan weer wel. Toen het vervolgens helemaal donker was zagen we, al schijnend in het donker, ineens van die groene paartjes ogen vlakbij, onder ons… dat blijken roofdierogen te zijn… Toch maar even snel naar het centrumpje van de lodge met de keuken, de bar en gezamenlijke eettafel. Heerlijk geslapen onder het klamboetje. Wietse scheen onderweg naar bed per ongeluk nog een nijlpaard in de ogen met zijn zaklamp, waarop het ogenschijnlijk logge beest zich snel uit de voeten maakte. Ooepsss. Het wekkertje stond op 5 uur want we gingen mee met de gamedrive, samen met nog 4 mensen met allerlei nationaliteiten. Love it! De gamedrive was heel mooi alleen niet echt spectaculair. Laten we zeggen een mooi voorproefje van de 4 daagse safari die we gaan doen met z’n allen in Zambia, daar zou het wemelen van de grote wilde dieren. Ben benieuwd! De 4,5 uur rijden terug zat ik lekker in mijn boek. Ik heb inmiddels al 4 boeken uit en elke keer op een vakantie vraag je jezelf weer af: waarom doe ik dat thuis niet? En elke neem je je voor: ik ga gewoon door met dagelijks lezen. En elke keer… komt daar niks van. Dusss loslaten die handel en gewoon nu van genieten haha. Wietse en Emma zitten bij het project ‘Children of Blessing’ en dat heb ik bezocht omdat dat 1 van de 3 projecten is waar het sponsorgeld naartoe gaat van onze Kilimanjaro Charity Climb 2018. Het is zeer veelzijdig project dat zich richt op lichamelijk en geestelijk beperkte kinderen. Ongeveer 1600 kinderen worden door dit project geholpen door de rehabilitatie en het schooltje. Kinderen uit de buurt komen met hun moeders naar de rehabilitatie en krijgen groepstherapie. De moeders leren welke oefeningen ze met hun kind kunnen doen zoals bij het omrollen en zitten is het gericht op versterken van de spieren, met name om hun hoofd zelf op te kunnen tillen. In de volgende fase waar wordt geoefend met zelf zitten spelen, staan en met behulp van revalidatie middelen de spieren verder versterken. Daarna stromen de kinderen door naar de school. Daar maken ze kennis met kleuren, vormen, letters, cijfers, potlood vasthouden en oefeningen voor de fijne motoriek (bijv. rijgen). Verder krijgen ook kinderen met gedragsproblemen 2x p/wk therapie en 1x p/wk is er een spreekuur voor ondervoede kinderen. Ze worden gewogen, gemeten en krijgen een voedselpakket mee voor de komende periode. Ik werd daar geïntroduceerd, iedereen heeel vriendelijk en behulpzaam werd ik ‘aan het werk gezet’ om met Deborah figuurtjes te leren leggen met vormen en daarna gingen we flessenvoetbal spelen en een lol dat ze hadden! Geweldig! Op een gegeven moment greep het me stiekum allemaal even aan, waarom weet ik niet precies, maar zoveel toewijding, kids met zoveel beperking, die moeders erbij enz. Heftig. In de praktijk komen er rond de 60 kinderen per dag naar de school. Het aantal moeders en kinderen dat naar de kliniek komt varieert. Een deel van de gehandicapte kinderen komt dagelijks, omdat zij dicht bijwonen en/of de financiële middelen hebben. Sommige moeders moeten wel 5 uur lopen naar de kliniek en komen toch trouw elke dag. De toewijding van de moeders is hartverwarmend, zeker gezien het feit dat zij door hun omgeving vaak veroordeeld worden omdat er een groot stigma heerst omtrent handicaps en men vaak denkt dat het kind en de moeder vervloekt zijn. Voor ons onbegrijpelijk maar hier de cultuur. Het project heeft ook 8 outreach clinics in de kleine dorpjes rondom Lilongwe. Fysiotherapeuten en leraressen voor speciaal onderwijs gaan 3x p/wk naar de clinics om therapie en onderwijs te geven. Er is ook 2x p/m een spreekuur voor kinderen met epilepsie. Met recht een veelzijdig project! Ik heb de oprichtster uitgebreid gesproken, een positieve daadkrachtige dame met een visie. We spraken over de oprichting van dit project en bijvoorbeeld ook over de afhankelijkheid van gulle gevers, donaties die ineens worden stopgezet, prioriteiten moet stellen die je niet wilt stellen… het lijkt me frustrerend maar ook hierbij is ‘vertrouwen’ een belangrijk ingrediënt om door te gaan. Het moet echt een roeping zijn om te kiezen voor dit leven in het teken van alleen maar helpen met alle consequenties van dien voor je privé en sociale omgeving. Respect en bewondering! Uhhh een bruggetje heb ik nu niet: vorig weekend ben ik samen met Lotte en Emma naar Senga Bay geweest, lekker dichtbij (2 uur rijden) aan het immens grote Lake Malawi. Een kneuterig leuk guesthousje met ons eigen hutje, bestaande uit een paar rieten matten helemaal omwikkeld met gaas tegen ongedierte, hopeloos natuurlijk maar goed, leuk geprobeerd. Prachtig gelegen aan het meer, zachte ligbedden aan de rand van het strand. Goed toeven daar! De andere housemates reden nog een uurtje of 4 door naar het noorden van het meer waar ze gingen paardrijden, en ook zwemmen met de paarden bleek, zeer de extra reistijd waard vonden zij. Liever zij dan ik haha. Wij gingen na aankomst vrijwel direct door op ons bootje op weg naar een onbewoond lizzard eilandje waar we heerlijk hebben gezwommen en gesnorkeld tussen de vele kleurrijke vissen. Emma en Lotte hebben het eilandje rond gezwommen en naar de hoogste rots gehiked op hun slippertjes… ennn mij beviel het uitstekend op mijn sarongetje op die ene grote rots aan het water. Onze bemanning van 3 hebben trouwens een heeerlijke lunch voor ons gemaakt. Ik heb denk ik nog nooit zo’n lekker vis gegeten, ben de naam even kwijt, maar deze vis werd in het meer gevangen. Met zo’n boot waar wij ook mee waren. Dat bleken dus echte vissersboten en DAT kon je ruiken! Poehhh, ik hou van vis maar die lucht… ’s Avonds op het strand zagen we wel heel veel mensen bij elkaar en heel veel boten erbij. Het bleek dat deze boten ’s nachts gingen vissen met 10 man per boot. ’s Morgens kwamen ze dan terug met volle visnetten, de vis werd verkocht op de markt aan het strand en vervoerd naar Lilongwe. Hun levensonderhoud dus. Een prachtig schouwspel bij zonsondergang en ook erg fotogeniek. Overdag werden die boten gebruikt voor het karig aantal toeristen zoals wij die een tochtje wilde maken. De volgende morgen gingen we met onze lokale gids door het dorp lopen, in wijkjes en plekken waar je niet zo gauw komt zelf. We kwamen door een marktje waar het zwart zag van de mensen, leuke woordspeling he. Maar daar heb ik alleen maar stiekem wat random foto’s gemaakt want daar was de sfeer niet naar. Overal stonden lange tafels waarop de kleine zilvervisjes worden gedroogd door de zon. Op het strand waren al die boten net terug allemaal, een drukte van jewelste, mannen die visnetten aan het repareren waren, bij de verdeling van de visvangst ontstaan blijkbaar vaker opstootjes, hoe sterker je bent, hoe vaker je wint, logisch toch? We waren hiervan getuige, minder fijn. Vrouwen die in het water de was doen, kinderen die er hun tanden in poetsen, vissen die overboord vallen… Ik heb geloof ik wel 100 foto’s geschoten! We vervolgden onze weg naar het dorpje zelf. Het gewone leven voor hen, bijzondere ervaring voor ons. Heel vriendelijk werden we gedag gezegd, kindjes kwamen zwaaien, dikke pret als we dan de foto’s en video’tjes lieten zien op onze telefoons. Ennn het was zondag… en ze zijn overmatig gelovig daar dusss toen we langs een gebouw kwamen lopen wat enigszins op een kerk leek vroeg ik of we mochten gaan kijken. Onze gids was daar niet zo happig op maar al gauw werden we aangesproken door een ‘volgeling’ dat we zeker heel welkom waren in hun kerk. Je valt daar nogal op als bleekscheet dus iedereen had ons allang in de gaten en nodigde ons van harte uit om erbij te komen. Onze gids taaide af na ons te hebben uitgelegd hoe we terug bij ons guesthouse moesten lopen. We liepen de kerk in en we kregen alle drie kippenvel en een brok in onze keel toen we zagen waar we terecht waren gekomen. Er werden uit volle borst en enthousiast voltallig gezongen, de mannen links, de vrouw rechts in prachtige kleurrijke doeken, kinderen van alle leeftijden keken schaamteloos hun ogen uit naar ons. Er kwam iemand naast ons zitten waar zachtjes ik al mijn vragen aan kon stellen, hij beantwoordde ze graag. Toen de pastoor al een half uur vol passie aan het woord was en er geen einde leek te komen, vonden wij het wel welletjes. We hebben een donatie gedaan en vriendelijk bedankt. Nog een beetje beduusd maar een mooie ervaring rijker liepen we naar ons guesthouse en hebben nog een heerlijk relaxete middag aan het meer gehad. ’s Avonds werden we door de anderen opgehaald en alle verhalen kwamen los in het busje naar huis. Gezellig! Overigens een ritje met geknepen billen voorin want het was pikkedonker en er reden fietsers en brommers zonder licht, mensen die plots oversteken of kinderen die een spelletje spelen midden op de weg, een geit of koe die oversteekt. We zijn veilig thuis gekomen maar nu begrijp ik helemaal waarom James liever niet in het donker rijdt. En dan is het weer maandagochtend 6.30 u en de wekker gaat… rise and shine! Chitipi kids here I come. Oja nog even de titel uitleggen: ik voel me hier af en toe een miljonair. Alles gaat hier met contant geld en als ik heb gepind dan komt er me toch een pakket geld uit rollen niet normaal. Ik heb een grotere geldbuidel moeten kopen want het paste niet meer met zoveel flappen. Lekker gevoeletje wel haha. Goed ik ga nu mijn safari tas inpakken want morgenochtend vertrekken we. Volgende week mijn laatste verhaal alweer. Time fliesssss… Dikke zoenen en liefs.

Mwadzuka Bwanji?!

Wat ontzettend leuk al die reacties weer op mijn vorige verhaal! Wordt een mens blij van. Ik zal gewoon maar weer verder gaan met vertellen wat ik ben nog lang niet klaar haha. Bijvoorbeeld: het huis waarin ik nu woon met 7 guppen in de leeftijd van mijn dochters: Sigrid, stagiaire van Maartje, de Malawi coördinator. Gerrieke en Lotte slapen bij mij op de kamer, lieve maffe meiden. Bess en Luanna, de prettig gestoorde zusters in het ziekenhuis met bizarre verhalen die ze meemaken. Emma, net aangekomen bij ons na haar 2 maanden sportstage in Zuid-Afrika. Wietse, de enige man in huis, alhoewel, zo gedroeg hij zich niet toen een werkelijk gigantische spin zich liet zien tijdens het eten, razendsnel ging de spin over de muur. Iedereen, Wietse als eerste, stond binnen een fractie van een seconde op de stoel keihard te gillen en ik pieste bijna in m’n broek van het lachen. Oké hij was errug groot en errug snel, geef ik toe. Verder moet je natuurlijk niet raar opkijken dat het er overal in het huis, maar vooral de keuken, wemelt van de kakkerlakken. Ook op het aanrecht en de keukenlades, dat is wat minder prettig maar het went. Zo nu en dan moet je uitkijken dat je niet per ongeluk in een naaktslak stapt als je je bed uit stapt. En ja muggen… natuurlijk in overvloed aanwezig als de zon onder gaat. Het flesje Deet wordt dan ook veelvuldig tevoorschijn gehaald, het werkt wel maar het stinkt zo iewh. De sfeer in huis is erg goed. We zorgen erg goed voor elkaar. Ik had me voorgenomen daar niet als moederfiguur te gaan gedragen en dan lukt deels haha. Het is gewoon eigenlijk een soort studentenhuis, een geweldige rommel, overal, binnen en buiten ligt wat, je kunt het zo gek niet bedenken, ze laten alles overal liggen, vallen en staan. Ennn ik heb er helemaal geen last van en kan volledig de boel de boel laten. Gelukkig hebben we 5 dagen in de week onze Lukia, zij zorgt voor de mogelijke hygiëne in het huis en wast je kleren voor een kleine vergoeding. Eigenlijk was ik m’n kleren elke dag onder de douche zodat er niks echt vies wordt. Het droogt toch met een paar uur. Hendig. Alleen is er niet altijd water en dagelijks zitten we op verschillende tijden een uur of 6 tot 9 zonder stroom. Dan komen gewoon alle kaarsen en lichtgevende powerbanks tevoorschijn om bij te schijnen bij het koken op de gastank. Af en toe een bietje behelpen maar achhhh geen ramp, lekker en gezellig eten bij kaarslicht, cosy. Als ik bijvoorbeeld ’s nachts er uit moet dan komt mijn hoofdlampje van de klim goed van pas. Op andere momenten word ik hier heerlijk mee gepest… pas op Linda gaat de mijnen weer in! We hebben heel veel plezier, ook galgenhumor maar weten allemaal heel goed waar we mee bezig zijn en waar we het voor doen. Dat vind ik mooi. Dat ik het ‘moederen’ toch niet helemaal kan laten was al snel duidelijk toen ik net 2 dagen in Malawi was. Er moesten er 2 naar het ziekenhuis want ze waren al een paar dagen ziek… dan ga ik dus mee, was er gewoon voor ze, mocht het nodig blijken, meer niet. Bacteriële infectie … paar pillen, klaar. Het ziekenhuis bezoek is redelijk frequent hier, eigenlijk om te voorkomen dat het iets ergs wordt of blijkt te zijn. Ze onderzoeken direct het bloed, urine en ontlasting om een diagnose te kunnen stellen. Alles niet echt heel erg steriel maar we kunnen wel tegen een stootje toch. Maar tegelijkertijd vinden we het stiekum toch ook wel weer fijn om een nachtzoen en knuffel te krijgen. En ook hier weer, hoe menselijk kun je zijn. Datzelfde gold ook voor mijn paar dagen ‘blues-gevoel-dagen’ na een week in Malawi. Ik vond het allemaal even helemaal niet leuk, vond alles vies, een herrie en een rotzooi, zag overal enorm tegenop en moest gewoon steeds zomaar huilen. En wat bleek toen ik dat gevoel deelde met m’n roomies… ‘ohhh dat hebben we allemaal ook gehad na 1 of 2 weken hier’ en de verhalen kwamen los van iedereen, ze hadden ook allemaal de blues-dagen gehad in het begin even dussss ik ben heeeel gewoon hahaha. We gaan elke dinsdagavond uiteten in verschillende eettentjes en de rest van de week koken we en doen hiervoor zelf de boodschappen, elk onze beurt, heeel fijn. Er zijn in de buurt een aantal prima supermarkten. Op weg naar huis van mijn project heb ik trouwens een hele goede koffiecorner ontdekt waar ik vaste prik, een heerlijke dubbele espresso pak ‘on the go’. Je kunt hier natuurlijk sowieso alles ook op straat kopen, zelf je telefoon MB’s kun je vanuit de taxi aan je autoraam kopen. Ik heb een locale telefoonkaart die ik steeds kan opwaarderen met die GB’s die je dan koopt, kaartjes met nummers die je moet koppelen aan je eigen telefoon. En luxe als we het hebben: je kunt ’s avonds ook even de guard op pad sturen voor een boodschapje. Want als het donker is… moet je binnen zijn. Dan verandert de sfeer heel snel naar ‘minder prettig’ en zo heb ik dat ook ervaren toen we pech kregen met de tuktuk en langs de kant van de weg stonden. Zonder straatverlichting uiteraard, werd alles in een mum van tijd pikkie donker. Even niet fijn maar gelukkig werd ik al snel verder naar huis gebracht met een collega tuktukker. We hebben trouwens vanuit Doingoood ‘eigen’ Tuktuk drivers, William en John en Taxi drivers James en Johnnie. Deze 4 kun je altijd bellen en ze brengen je en/of halen je, zij zijn in ieder geval betrouwbaar, rekenen een redelijke prijs en weten als één van de weinigen het adres van ons huis. Door andere tuktuks, taxis en fietstaxi laten we ons afzetten bij ‘de boom’. Verder kom je natuurlijk van alles tegen onderweg. Een bekend straatbeeld bijvoorbeeld zijn de moeders met hun babys’s, peuters of kleuters in een doek op hun rug en een behoorlijke vracht op hun hoofd, blijft bewonderingswaardig. Hele stukken vlees te koop hangend aan een touw aan een balustrade, geen vlieg eromheen gezien. Helemaal volgeladen fietsen met van alles om te vervoeren, drie meter hout in de lucht opgestapeld, knap! En ga zo maar door. Oja en régenen dat het kan! Niet normaal meer gewoon, de hemel loopt dan helemaal leeg. En jazeker… mijn eerste keer alleen met het openbaar vervoer naar mijn project… gelukkig op weg naar huis, ik stap uit de minibus ennnn binnen 3 minuten was ik zeiknat tot op m’n ondergoed. Hilarisch, ooook weer meegemaakt hahaha. Zo dat was het wel weer efkes. Ik heb inmiddels ook nog wat leuke uitstapjes gemaakt want als we vrij zijn in het weekend dan ga ik er op uit, naar een national park, naar het grote Lake Malawi. Daarnaast heb ik ook andere projecten bezocht waar mijn huisgenootjes zitten. Enorm indrukwekkend is dat, zelfs emotioneel, heftige shit, maar er wordt daar mooi werk verricht en heb dat heel veel bewondering voor. Mooi. Volgende keer meer. Dikke zoen en liefs vanuit een warm en mooi Malawi.

Malawi...hello mama how are you?

Jaaaa hier dan eindelijk weer eens een verhaal na bijna 2 weken nieuwe belevenissen in Malawi. Maar waaar moet ik beginnen want het is hier zo'n totaal andere wereld. Ik ga maar gewoon beginnen want voor je het weet is alles heel gewoon en heb ik niks bijzonders meer te vertellen (...denk ik dan). Overigens heb ik maar weinig tijd om te schrijven want mijn weekdagen zitten behoorlijk vol en 's avonds lig ik al om 20.30 uur in bed om alle nieuwe indrukken weer te kunnen verwerken. Dat is inmiddels 21.30 uur geworden maar m'n wekkertje staat dan ook om 6 uur, dat is nog steeds maarliefst 8 uren knorren, heeeerlijk. Maar goed, na het Kilimanjaro avontuur vloog ik in een uur met een schattig klein vliegtuigje naar Nairobi. Ooit (nog niet eens zo lang geleden) had ik vliegangst maar gelukkig heb ik me daar overheen kunnen zetten en vind ik het nu zelfs bijna leuk om te vliegen, wel zo handig als je van reizen houdt. Op Nairobi moest ik me 5 uur vermaken om door te vliegen naar Lilongwe, Malawi. Dat 'vermaken' lukte prima met al die souvenirsshops en een gezellig gesprek met een Nederlander over ons beider avonturen. Na 2,5 uur landden we op het vliegveld in Malawi en vervolgens duurde het een uur voordat ik de benodigde 'multiple visa' had bemachtigd... eerst een formuliertje vinden in de aankomsthal, dan formuliertje invullen, oeps ik heb geen pen bij de hand..., wachten op een pen, formuliertje invullen, formuliertje inleveren bij het eerste loketje, check paspoort, formuliertje gaat naar het tweede loketje, double check paspoort, dollars betalen bij het derde loketje, formuliertje gaat naar het vierde loketje voor een stempel, dan door naar het vijfde loketje voor een sticker en uiteindelijk krijg ik mijn paspoort en visum bij het zesde loketje terug. Joepie! Slimme manier om 6 mensen aan het werk te houden. Welcome to Africa hahaha, relaxxxx. Het Doingoood huis waar ik 4 weken woon samen met 6/7 andere vrijwilligers, ligt in een rustige, redelijk luxe wijk, een half uur van het vliegveld rijden. Lilongwe is een enorme uitgestrekte stad, zonder hoogbouw en verdeelt in areas en sectoren. En je reist met het openbaar vervoer dat oa. bestaat uit fietstaxis, minibusjes, tuktuks en taxis. Misschien wel leuk om over m'n doordeweekse dag een beetje te vertellen met alles wat daar bij hoort. 's Morgens loop ik vanuit huis (die overigens allemaal zwaar beveiligd zijn met grote ijzeren poorten, een muur om het erf met prikkeldraad erop en 24 uur een bewaker erbij) naar de boom met de fietstaxis. Dat is de uitgang van onze sector. Daar spring ik achterop de fietstaxi en word dan met gevaar voor eigen leven naar 'corner 47' gebracht (de hoek van onze area). Die ritjes wennen nog steeds niet want de fiets-chauffeur gaat steeds van het afgebrokkelde asfalt naar de zijkant van de weg in het zand en weer terug, heen en weer, om drempels te omzeilen en voorbij razende auto's te ontwijken... En ja ze vallen weleens heb ik gehoord, nog niet gezien of meegemaakt. Bij 'corner 47' houd ik een minibus aan die mijn goeie kant op gaat. Die busjes zitten uiteraard helemaal volgepropt met mensen, kippen en zakken mais. Maar gelukkig kan ik er Best nog wel bij, beeetje opschuiven allemaal! Gezellig en lekker warm tegen elkaar aan. Vervolgens probeert de 'conducteur' je meer te laten betalen dan nodig en ligt de rest van de bus helemaal in een deuk omdat ik vriendelijk doch duidelijk aangeef dat ik weet wat mijn ritje kost. De conducteur wordt dan gedist in hun ogen en dat vinden ze leuk haha. Dan loop ik een paar kilometer langs de kant van de weg, tegen het verkeer in want anders toeteren ze steeds om te vragen of ik mee wil met de minibus. Inmiddels heb ik een paadje gevonden om dat te voorkomen. Loopt wat rustiger en wel lekker om wat beweging te hebben en om nog af te kicken van het vele lopen, lopen, lopen. Dan kom ik bij de volgende plek om op de minibus te stappen die mij brengt naar de Chitipi Orphanage & Farm. Al met al ben ik een uur onderweg. Als ik aankom is de peutersschool net begonnen, zeg ik de huismoeders even gezellig gedag en voeg me dan bij kleintjes van 2, 3 en 4 jaar die daar net zijn gebracht door hun familie. De ene dag zijn het er 10 en de andere 18 dus elke dag een verrassing. Hun klaslokaaltje wordt nu omgebouwd naar hun eigen Chitipi-catering restaurantje dus wij zitten in het voorportaal van het huis van 3x3 meter zonder enige vorm van beschikbare materialen, er is niks, zelfs geen schoolbord. Ik vind het knap van de juf hoe ze het doet, ga er maar aan staan. De kids krijgen bijvoorbeeld les in het alfabet, ze moeten het allemaal opdreunen en ik versta er helemaal niks van. Het is een liedje voor hen met klanken maar vraag me af of ze weten wat ze zeggen. Ik vind het sowieso lastig om het Malawiaanse Engels te verstaan hier, de uitspraak en klemtonen, zo anders en grappig. Zo wordt het tellen tot 20 ook 'geleerd'. In het begin probeerde ik juf te spelen en de kids iets uit te leggen en kleine opdrachtjes te geven maaaar ze zaten me alleen maar schaapachtig aan te kijken, dat Engels was toch wel een beetje te moeilijk voor ze en ik was te lief in mijn communicatie. De juf spreekt hun taal en is af en toe nogal luid en duidelijk in haar communicatie, ofwel ... best streng en hard. En daar luisteren ze wel naar. Dusss ik laat het lekker aan de juf over en assisteer haar, geef ideeën, maak opdrachtjes met cijfers, letters, kleuren, vormen en dieren die zij dan uitlegt aan de kids. Inmiddels zing ik liedjes met ze, hangen ze aan en op me, doe gekke spelletjes, dansen ze me na en lachen ze me hartelijk uit:-). Aggemaarleuthet. Daarna worden ze weer opgehaald en al gauw staat er een bord met eten voor me klaar. Zelf eten ze elke dag Zimo, een smaakloos voedzaam maisprodukt met een beetje iets van vis (in vol 'ornaat') of gekookt vlees en steeds hetzelfde groen erbij. Ik krijg vaak rijst met tomaat of ei of bonen of vlees en wat groen. Best lekker! Daarna ga ik naar het 'grote meiden huis' op het terrein. Daar zitten ongeveer 18 18+ meiden die het weeshuis zijn ontgroeid en verder zijn gegaan met een studie o.i.d. Als ze werk hebben gevonden of een man dan gaan ze het meidenhuis uit maar ze blijven altijd trouw aan hun 'familie'. Ik vind het een heerlijke sfeer daar, kom even tot rust en heb gezellige en informatieve gesprekken met de meiden die er dan zijn. Ze spreken beter Engels dan ik! Is niet zo moeilijk trouwens haha. Daarna komen de jongere, voornamelijk puberkinderen die er wonen terug van school en ga ik met hen nog wat kleuren, balspelletje doen, puzzelen enz. Zo heb ik de hele range aan leeftijden wel gehad op een dag als ik na weer een uurtje reizen, thuis kom en op de bank plof, douch, eet (of mijn beurt moet koken en boodschappen doen) en rond 21 uur m'n lichtje wel uitgaat en in mijn stapelbedje onder de klamboe kruip. De batterij (letterlijk) is nu bijna leeg en er is geen stroom nu dus ik ga binnenkort weer gauw verder met m'n verhaal. Dikke zoenen en tot gauw!

Oja even mijn titel uitleggen: Malawi staat bekend als vriendelijkste en veiligste Afrikaanse land... en dat merk je op straat. Iedereen groet je en ik word vaak aangesproken als 'mama'... hoe kan dat nou hahaha

WTF...wat een week!

Wat een week, wat een belevenissen, een tornado. Ik weet gewoonweg niet waar ik moet beginnen. Het was een week om nooit te vergeten. Zo intensief, turbulent, zwaar, mooi en leuk tegelijk. Ik zal proberen een indruk te geven van wat ik heb meegemaakt afgelopen week. Het is allemaal nog niet helemaal geland. Jullie zullen inmiddels vast al wel hebben begrepen dat ik de hoogste top heb gehaald. Al heel veel lieve en trotse berichtjes hebben me bereikt, ik werd er gewoon verlegen van haha. Onze hele groep bleef digitaal wat stil om alles een beetje te laten bezinken en ook omdat we, wat we als zo diverse, maar hechte groep hebben gekregen, nog even wilde laten doorsudderen. Tot de eersten vanmorgen weer zijns weg gingen, op safari of verder of naar huis. De bubbel is doorgeprikt en daarom ook zit ik achter m'n laptop. De foto's willen maar niet laden, ga ik me straks nog in verdiepen. Foto's spreken vaak voor zich daarom belangrijk! Ik was gebleven bij de briefing met de gidsen, veel praktische informatie, voorbereidingsweetjes en gedragsregels. Iedereen was opgewonden en een beetje zenuwachtig toen we maandagochtend in de bus stapten. De rit duurde 3 uur, overvol, heet en ontzettend leuk wat je onderweg aan schouwspel ziet gebeuren langs de kant van de weg, het leven in Tanzania. Nog even plassen, dat 'n gat in de grond het enige wat daarvoor nodig is, bleek al gauw. Aangekomen bij Rongai Forrest waar de Rongai route begon op 2020m. Uit het niets wordt er ineens een volledige lunch aan tafel en op stoelen tevoorschijn getoverd. Geniaal wat al deze mensen kunnen... met ons zijn er 58 mensen meegelopen naar boven: kok, assistent koks, de waterman/filteraar, de kampbeheerders, tafelheren, de toilet boys, hoofdgids, assistent gidsen en de dragers. Een gigantisch team om ons 17'en volledig geweldig te verzorgen en ontzorgen. we hoefden alleen maar te lopen, plassen, poepen, veel eten en veel drinken. Appeltje Eitje. Velen kregen een 'passende' naam van ons, naast hun 'eigen' naam... We werden al snel heel close, alles mocht er zijn, hoe gênant ook af en toe, hoe menselijk kan een mens zijn. Het was zoals het was. Met veel begrip en respect steunden we elkaar door de moeilijke momenten heen maar hadden ook heerlijke onderbroeken lol. De eersten stappen het tropisch oerwoud in langs de maisvelden naar 2700m). Warm, vochtig en stijgen! Ik vond het meteen al lastig de eerste twee dagen omdat flinke inspanningen in de hitte bij mij niet matchen. Ik kreeg al snel hoofdpijn. Niks hoogteziekte. Deze combi werkt niet voor mij. Eerste dag een kort dagje van 4 uur. Het is algemeen bekend dat ik niet snel loop maar dat probeer ik dan toch weer wel. Pole Pole... (=langzaam). Dus al snel zat ik aan de panadollekes en zakte bij mij een beetje de moed in m'n elegante stappers. Ik moest nog 5 dagen lopen en het zou alleen nog maar moeilijker worden... Maaaar geef jezelf een trap onder je donder en de 3e dag ging ik als een speer... vertrouwen kwam weer terug. Iedere ochtend krijgen we een medical check: saturatie/hartslag/longen luisteren/gesprekje, serious business. Genes ons opperhoofd kwam met een alternatiefloop plan: als we nou de afstand van dag 2 en 3 op 1 dag doen (9 uur wandelen door heide landschap en door steeds minder begroeiing naar 4330m) dan hebben we de mogelijkheid om de TOPpoging-dag in het licht te kunnen doen in plaats van 's nachts. Met als groot voordeel dat we van de mooie uitzichten konden genieten, konden zien waar we naartoe liepen en het zou minder koud zijn. Iedereen was vóór. dus zo geschiedde. We sliepen in kleine koepeltentjes met z'n tweeën op matjes. Als we aankwamen op de kampementen dan stonden onze tentjes al met onze bepakking (gedragen door de dragers) er in. We moesten dan meteen omkleden omdat anders onze bezwete lijven te snel zouden afkoelen. Er waren ook 2 chemische toiletjes in smalle hoge privé tentjes. Ja dat is even wennen, je behoeften doen met mensen nog geen meter van je vandaan. Het went snel. Je hebt geen keus. Het was op zich al luxe dat we dat konden doen en niet elke keer ergens de bosjes in hoefde te duiken, die er overigens al snel niet meer waren, die bosjes dus. Onderweg was het anders: alle mannen de andere kant op kijken, alle vrouwenbillen bloot op een rijtje, hilarisch schaamteloos grappig noodzakelijk! En dat gebeurde zeer regelmatig want de bijwerking van de Diamox (hoogteziekte pillen) was... je raadt het al: vaak plassen! De 4e dag liepen we 6 uur naar het zadel tussen de vulkaantoppen Mawenzi en Kibo in de regen, sneeuw en hagel, schuilend onder je capuchon en beschermd door je regenbroek. Best heftig. De laatste 1,5 u was killing, je zag Kibo camp (4730m) liggen maar kwam maar niet dichterbij, weinig zuurstof en 'vals' plat. Dat kostte behoorlijk wat energie. Over energie gesproken: er werd constant gehamerd door de gidsen dat we moesten eten, drinken, snacken, eten, drinken, snacken. We verbrandden bákken energie dus er moest veel worden getankt! Tot vervelends toe, propvol zitten, weinig eetlust door de hoogte maar moéten! Steeds een korte pauze onderweg: SWAT! Sugar/Salt/AlwaysClean/Toilet) en PolePole, rústig aan. De nachten werden al snel kouder. Ik heb nog nooit met zoveel kleren aan in een slaapzak gelegen, handschoenen, muts, capuchon, 3 paar sokken. Ik had alles over elkaar aan wat mee had. Inmiddels had ik een tentje voor me alleen omdat er iemand was afgehaakt en zijn tentje was vrijgekomen. Als groepsoudste kreeg ik de eer. Fijn! Meerdere mensen hebben de dag voor de summit day last van de hoogteziekte, hoofdpijn en misselijk, sommigen liepen af en toe met zuurstof en kregen panadol tabletten. Doorzetten. ThE day breekt aan: 's nachts nog behoorlijk opgeschrikt doordat onze tentjes ruw werden ontdaan van de gevallen sneeuw ter voorkoming van het instorten van de tentjes. De eettent was namelijk inmiddels al een keer ingestort, gezwicht onder het gewicht van de sneeuw. Maar goed ThE Day! We vertrokken om 6.30u en moesten 1100 m klimmen. Het eerste zwaarste stijlste stuk naar de kraterrand is het meest tijdrovend. Zigzaggend gaan we voetje voor voetje omhoog, vele pauzes, buiten adem, rustig aan, drinken, snacken, kili cocaïne (salt/Sugar), in een rijtje omhoog, 't sneeuwt, bemoedigende woorden, de gidsen en kilidragers houden het luchtig door veel te zingen. Niemand hoefde z'n eigen rugzak te dragen om de kans van slagen te verhogen. Bovenaan de krater aangekomen is het nog 1,5uur van 5680m maar 5895m te komen. Ik was al behoorlijk uitgeput en kreeg 5 min zuurstof, húp met de geit, verder! Er haakt iemand af. Er kwam een mooi helder weer moment, foto's! Prachtig gezicht, boven de wolken, op het dak van Afrika! Dat was het moment waar ik voor ging. Helaas wel erg kort van mogen genieten. Het trok weer dicht. Het laatste half uurtje tot Uhuru Peak heb ik met zuurstof gelopen. Ik had geen keus. Een gids duwde dat ding in mijn neus. Prima. We waren inmiddels opgesplitst in 3 groepen i.v.m. het tempoverschil. Aangekomen bij de absolute top. Gehaald! Foto's en gauw weer terug maar het zou al gauw donker worden. De terugweg was voor velen een ware hel. Ook voor mij. Het steile stuk naar beneden, er kwam geen einde aan. Het werd donker, lampje op, spieren knal kapot, geen pauzes meer, doooor, af en toe tussen 2 gidsen in naar beneden glijden/stappen. Echt zoveel respect voor die gasten. Mijn benen trilden, waren pap. Maarliefst 15 uur over gedaan. Maar gehaald! Direct mijn tent in, eten lukte niet meer, iemand heeft mijn schoenen uit gedaan en ben in mijn slaapzak gekropen. Geslaagd. Klaar. Trots. En nooit meer! Hahaha. De volgende dag was 'maar' 4 uur naar benee over de keien. Mijn lijf was leeg, op en voelde als beginnende griep. De laatste daal-dag heb ik kado gekregen, met de jeep mocht ik het allerlaatste stuk meerijden. Moe maar voldaan. Het was een geweldig avontuur. Een super leuke afscheidsceremonie volgde met alle mensen die met ons mee naar boven zijn geweest. Zingen, dansen, fooien geven en met de bus naar de lodge en loten wie het eerste mocht douchen!! Mijn haren zijn nog nooit zo vet geweest haha. Gisteren zijn we naar 2 projecten geweest die het geld van de vorige Kilimanjaro Charity Climb hebben mogen ontvangen. We werden rondgeleid om te laten zien wat ze hadden gedaan ermee. De kinderen waren erbij en blij. Het was erg indrukwekkend en duidelijk wat de verbeteringen verwezenlijkt zijn. Uniformpjes voor de kinderen, toiletjes gemaakt, lesmateriaal aangeschaft voor autistische kinderen, rolstoeltjes, fysiotherapie ondersteunende middelen enz enz. Teveel om op te noemen. Prachtig. Dankbaar. Vandaag een chill dagje, eindelijk even niks moeten, beetje aanklungelen, kleren wassen, inpakken en straks, vannacht om 3 u richting airport voor mijn vlucht via Nairobi naar Lilongwe, Malawi. Het volgende avontuur! Dikke zoen en liefs en dank voor alle lieve leuke woorden via FB en App en Messengeren zo. Echt leuk om te lezen! xxxx

Yesss het gaat beginnen?

Hoiiii, zoooo dit is dan nu het eerste verhaaltje met foto’s in Tanzania op m’n reisblog, jaja ik ga mee met de tijd?. Over ‘tijd’ gesproken: zoals gewoonlijk was ik weer ‘s lekker preciés op tijd vrijdagochtend bij het vliegtuig... Ontspannn. Goeie directe vlucht gehad met KLM, die 8,5 uur zijn voorbij gevlogen! Overigens: ik schrijf een beetje kort want ik doe ik nu op mijn telefoon want m’n laptop laat het tot nog toe af weten. En aangezien ik vanaf morgenochtend 6.30u voor een week offline ben, dan toch nog maar even zo. Tot die tijd regelmatig WiFi in onze luxe lodge Salinero in Moshi. De hoofdgids Genes haalde mij op van het vliegveld en we reden in 3 kwartier naar de lodge, een hele grappige relaxte behulpzame vent die direct vertrouwen uitstraalt. Twee meiden waren al een dag eerder aangekomen en met hen ben ik direct zaterdagochtend mee de bush in getrokken, begeleidt door een locale gids van Moshi en een hulpgids van de expeditie. We zijn na een enerverend ritje op de bumpy road aangekomen op een mooie plek waar we naar een koffiemakerij gingen kijken en waar een prachtig mooie hoge waterval was. Maar eeerst nog even een stukje lopen... “kan ik mn flipflops aanhouden of moeten mn gympen mee?” Het antwoord was nogal nonchalant “Ohhh ja nou jaaa neem ze maar mee voor de zekerheid.” Het stukje lopen was bij elkaar 9,5 km op smalle paadjes, in de hitte, omhoog... goeie training ff dus om te acclimatiseren?. Eerste spierpijn is binnen. Op de foto’s zul je zien hoe mooi de natuur is, hoe schattig de kindjes onderweg waren, hoe interessant en grappig het koffie maken was, de bonen plukken, pletten, roosteren, zeven, koken en lekker drinken. Overal wordt bij gedanst en gezongen, heerlijk. De waterval was hóóg en mooi, ennn ff lekker verkoelend?. ‘S Avonds met z’n viertjes lekker in de stad gegeten en de rest van de groep verwelkomt na hun vlucht uit A’dam. Vandaag de briefing gekregen, alle gidsen ontmoet, veeel info gekregen, de uitrusting van iedereen gecheckt, gewogen, goedgekeurd. Relaxxx. Morgenochtend om 6.30u ontbijt, 3 u rijden naar Rongai gate, registreren, lunchen en dannn de eerste voetstappen op de berg! Rustig aan beginnen met een wandeling van maar 3 uurtjes, vele zullen er nog volgen. Over een week ben ik weer terug in de lodge. De vraag is alleen ‘hoe’? Hahaha. Ik heb er alle vertrouwen in. Langzaaaam, maaar zéker. Hakuna Matata.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens mijn Afrika avontuur. Strakszul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter! Sowieso leuk om iets van jete lezen in verweggistan

Leuk dat je met me meereist!

Liefs,

Linda