Wat ontzettend leuk al die reacties weer op mijn vorige verhaal! Wordt een mens blij van. Ik zal gewoon maar weer verder gaan met vertellen wat ik ben nog lang niet klaar haha. Bijvoorbeeld: het huis waarin ik nu woon met 7 guppen in de leeftijd van mijn dochters: Sigrid, stagiaire van Maartje, de Malawi coördinator. Gerrieke en Lotte slapen bij mij op de kamer, lieve maffe meiden. Bess en Luanna, de prettig gestoorde zusters in het ziekenhuis met bizarre verhalen die ze meemaken. Emma, net aangekomen bij ons na haar 2 maanden sportstage in Zuid-Afrika. Wietse, de enige man in huis, alhoewel, zo gedroeg hij zich niet toen een werkelijk gigantische spin zich liet zien tijdens het eten, razendsnel ging de spin over de muur. Iedereen, Wietse als eerste, stond binnen een fractie van een seconde op de stoel keihard te gillen en ik pieste bijna in m’n broek van het lachen. Oké hij was errug groot en errug snel, geef ik toe. Verder moet je natuurlijk niet raar opkijken dat het er overal in het huis, maar vooral de keuken, wemelt van de kakkerlakken. Ook op het aanrecht en de keukenlades, dat is wat minder prettig maar het went. Zo nu en dan moet je uitkijken dat je niet per ongeluk in een naaktslak stapt als je je bed uit stapt. En ja muggen… natuurlijk in overvloed aanwezig als de zon onder gaat. Het flesje Deet wordt dan ook veelvuldig tevoorschijn gehaald, het werkt wel maar het stinkt zo iewh. De sfeer in huis is erg goed. We zorgen erg goed voor elkaar. Ik had me voorgenomen daar niet als moederfiguur te gaan gedragen en dan lukt deels haha. Het is gewoon eigenlijk een soort studentenhuis, een geweldige rommel, overal, binnen en buiten ligt wat, je kunt het zo gek niet bedenken, ze laten alles overal liggen, vallen en staan. Ennn ik heb er helemaal geen last van en kan volledig de boel de boel laten. Gelukkig hebben we 5 dagen in de week onze Lukia, zij zorgt voor de mogelijke hygiëne in het huis en wast je kleren voor een kleine vergoeding. Eigenlijk was ik m’n kleren elke dag onder de douche zodat er niks echt vies wordt. Het droogt toch met een paar uur. Hendig. Alleen is er niet altijd water en dagelijks zitten we op verschillende tijden een uur of 6 tot 9 zonder stroom. Dan komen gewoon alle kaarsen en lichtgevende powerbanks tevoorschijn om bij te schijnen bij het koken op de gastank. Af en toe een bietje behelpen maar achhhh geen ramp, lekker en gezellig eten bij kaarslicht, cosy. Als ik bijvoorbeeld ’s nachts er uit moet dan komt mijn hoofdlampje van de klim goed van pas. Op andere momenten word ik hier heerlijk mee gepest… pas op Linda gaat de mijnen weer in! We hebben heel veel plezier, ook galgenhumor maar weten allemaal heel goed waar we mee bezig zijn en waar we het voor doen. Dat vind ik mooi. Dat ik het ‘moederen’ toch niet helemaal kan laten was al snel duidelijk toen ik net 2 dagen in Malawi was. Er moesten er 2 naar het ziekenhuis want ze waren al een paar dagen ziek… dan ga ik dus mee, was er gewoon voor ze, mocht het nodig blijken, meer niet. Bacteriële infectie … paar pillen, klaar. Het ziekenhuis bezoek is redelijk frequent hier, eigenlijk om te voorkomen dat het iets ergs wordt of blijkt te zijn. Ze onderzoeken direct het bloed, urine en ontlasting om een diagnose te kunnen stellen. Alles niet echt heel erg steriel maar we kunnen wel tegen een stootje toch. Maar tegelijkertijd vinden we het stiekum toch ook wel weer fijn om een nachtzoen en knuffel te krijgen. En ook hier weer, hoe menselijk kun je zijn. Datzelfde gold ook voor mijn paar dagen ‘blues-gevoel-dagen’ na een week in Malawi. Ik vond het allemaal even helemaal niet leuk, vond alles vies, een herrie en een rotzooi, zag overal enorm tegenop en moest gewoon steeds zomaar huilen. En wat bleek toen ik dat gevoel deelde met m’n roomies… ‘ohhh dat hebben we allemaal ook gehad na 1 of 2 weken hier’ en de verhalen kwamen los van iedereen, ze hadden ook allemaal de blues-dagen gehad in het begin even dussss ik ben heeeel gewoon hahaha. We gaan elke dinsdagavond uiteten in verschillende eettentjes en de rest van de week koken we en doen hiervoor zelf de boodschappen, elk onze beurt, heeel fijn. Er zijn in de buurt een aantal prima supermarkten. Op weg naar huis van mijn project heb ik trouwens een hele goede koffiecorner ontdekt waar ik vaste prik, een heerlijke dubbele espresso pak ‘on the go’. Je kunt hier natuurlijk sowieso alles ook op straat kopen, zelf je telefoon MB’s kun je vanuit de taxi aan je autoraam kopen. Ik heb een locale telefoonkaart die ik steeds kan opwaarderen met die GB’s die je dan koopt, kaartjes met nummers die je moet koppelen aan je eigen telefoon. En luxe als we het hebben: je kunt ’s avonds ook even de guard op pad sturen voor een boodschapje. Want als het donker is… moet je binnen zijn. Dan verandert de sfeer heel snel naar ‘minder prettig’ en zo heb ik dat ook ervaren toen we pech kregen met de tuktuk en langs de kant van de weg stonden. Zonder straatverlichting uiteraard, werd alles in een mum van tijd pikkie donker. Even niet fijn maar gelukkig werd ik al snel verder naar huis gebracht met een collega tuktukker. We hebben trouwens vanuit Doingoood ‘eigen’ Tuktuk drivers, William en John en Taxi drivers James en Johnnie. Deze 4 kun je altijd bellen en ze brengen je en/of halen je, zij zijn in ieder geval betrouwbaar, rekenen een redelijke prijs en weten als één van de weinigen het adres van ons huis. Door andere tuktuks, taxis en fietstaxi laten we ons afzetten bij ‘de boom’. Verder kom je natuurlijk van alles tegen onderweg. Een bekend straatbeeld bijvoorbeeld zijn de moeders met hun babys’s, peuters of kleuters in een doek op hun rug en een behoorlijke vracht op hun hoofd, blijft bewonderingswaardig. Hele stukken vlees te koop hangend aan een touw aan een balustrade, geen vlieg eromheen gezien. Helemaal volgeladen fietsen met van alles om te vervoeren, drie meter hout in de lucht opgestapeld, knap! En ga zo maar door. Oja en régenen dat het kan! Niet normaal meer gewoon, de hemel loopt dan helemaal leeg. En jazeker… mijn eerste keer alleen met het openbaar vervoer naar mijn project… gelukkig op weg naar huis, ik stap uit de minibus ennnn binnen 3 minuten was ik zeiknat tot op m’n ondergoed. Hilarisch, ooook weer meegemaakt hahaha. Zo dat was het wel weer efkes. Ik heb inmiddels ook nog wat leuke uitstapjes gemaakt want als we vrij zijn in het weekend dan ga ik er op uit, naar een national park, naar het grote Lake Malawi. Daarnaast heb ik ook andere projecten bezocht waar mijn huisgenootjes zitten. Enorm indrukwekkend is dat, zelfs emotioneel, heftige shit, maar er wordt daar mooi werk verricht en heb dat heel veel bewondering voor. Mooi. Volgende keer meer. Dikke zoen en liefs vanuit een warm en mooi Malawi.