Yessss we hebben weer stroom! Iedereen blij. Alles aan de opladers en wie gaat als eerste warm douchen? Dat zijn zo de dagelijkse taferelen. Ik heb net al mijn was weer gedaan, met pannetjes water koken enz, dat kost wat meer tijd maar dat kwam even mooi uit want we hebben een ochtendje vrij van het project. De nursery school kids hebben vakantie dus dan valt er weinig te doen daar in de ochtend. Sinds maandag gaat Lotte ook mee naar het Chitipi weeshuis en dat is toch wel veel gezelliger, om samen te reizen, samen activiteiten te organiseren enzo. Leuk. Zoals ik al aankondigde in mijn vorige verhaal ben ik ook bij andere projecten geweest. Bij Gerrieke bijvoorbeeld, zij is al 3 maanden bij House of Joy. Dit hartverwarmende project wordt gerund door 5 nonnen, ondersteund door huismoeders. Daar worden kinderen tussen de 0 en 5 jaar tijdelijk opgevangen. In Malawi is de kindersterfte hoog en kinderen zijn op hun kwetsbaarst tot hun vijfde levensjaar. Veel kinderen wonen bij hun grootouders omdat hun ouders zijn overleden. Sommige kinderen hebben een instabiele thuissituatie, bijvoorbeeld door extreme armoede of andere problemen. Bij House of Joy vinden de kinderen een liefdevolle opvang voor hun eerste, cruciale levensjaren zodat zij een gezonde start maken. Heel af en toe komt het voor dat een kind niet terug naar de eigen familie kan en wordt het afgestaan voor adoptie. Kinderen die worden terug geplaatst bij hun familie worden gevolgd door het project en de families worden verder ondersteund om het kind te kunnen blijven verzorgen. Als je daar dan rondloopt en al die lachende smoeltjes ziet dan smelt je gewoon, alleen al kiekeboe met ze spelen, echt schattig. Maar als je dan ook hoort hoe en waarom sommige van die kindjes daar terecht komen..., dan vergaat je het lachen al gauw want het ene verhaal is nog schrijnender dan het ander. Onvoorstelbaar, waterige oogjes kreeg ik ervan. Gelukkig zijn kinderen super flexibel en passen ze zich makkelijk en snel aan. Daarom werkt zo'n opvang ook erg goed en is het dankbaar en nuttig, mooi werk. Je mag er geen foto’s maken maar het wordt oogluikend toegelaten, als je ze maar niet op social media zet. Had ik met m’n suffe kop wel gedaan met 2 foto’s in de beeldimpressie op FB maar er ook gauw weer afgehaald toen ik er op werd geattendeerd. De taylor zou er die dag ook zijn op het project bij haar dus we zijn eerst naar de ‘best kept secret fabrics-market’ gegaan om stoffen te kopen. We werden afgezet down town en vervolgens heeft onze tuktuk William ons kruipdoor-sluipdoor geëscorteerd naar de textiel markt. Een prachtige, kleurrijke markt met 1000 en 1 bonte Afrikaanse stoffen. Geweldig! Ik werd er helemaal hebberig van en heb wel 10 lappen gekocht voor een habbekrats. Ik kan niet naaien maar dat maakt niet uit want ik kan ze ook als gezellig tafelkleed gebruiken. Mijn maten werden opgenomen en inmiddels heb ik de 2 bestelde jurken in ‘huis’. Helaas had onze taylor waarschijnlijk een beetje te diep in het glaasje gekeken toen hij bezig was met mijn maten want de jurken zijn echt veel te wijd waardoor het omasoepjurken lijken om mijn lijf. Maaaar misschien dat mijn lieve vriendin Lidewij er nog iets moois van kan maken door ze in te nemen bijvoorbeeld. Wordt vervolgd. Vorig weekend zijn Wietse en ik naar een mooi Nationaal Park gegaan in Liwonde. De rest van m’n housemates bleven thuis maar zij hebben nog meerdere maanden te gaan in Malawi dus dan kun je niet elk weekend de hort op. Wietse en ik hebben dat niet dus wij nemen het er nog even van. We zijn er nu toch! Genieten. De autorit naar Liwonde duurde 4,5 uur maar was al een belevenis op zich met alles wat je langs de kant van de weg ziet. Het was praktisch 1 lange bijna rechte weg met weinig zijwegen, het ‘snelwegen-netwerk’ is niet erg uitgebreid hier. Maar de weg is wel een sociale en commerciële ontmoetingsplek voor alles zo’n beetje. We reden bijvoorbeeld heel langzaam dwars door meerdere groente- en fruitmarkten heen en je kunt zo ongeveer verder alles kopen langs de weg: bankstellen, hondenpuppies, steenkolen, kippen, schoenen, telefoontegoed, boekenkasten, riemen, bedden, geiten enzovoorts. Aangekomen bij onze safari lodge moesten we meteen door naar de bootsafari die incluis ons tripje zat. Om bij de boot te komen moesten we alleen nog een stukje lopen over een ‘weggetje’ van zandzakken en daarna door het water, ofwel zwart/bruine drap… degenen die mij een beetje kennen weten dat ik dat verschrikkelijk vind. Ik voelde van alles en nog wat onder m’n voeten en tussen m’n tenen. Vreselijk bahhhhh!!! Volgens Wietse heb ik best veel gevloekt van angst en walging. Het zou goed kunnen, ik was me er niet eens bewust van, ik had het druk haha. De schoonheid van de natuur waardoor we daarna werden omringd, maakte alles al heel snel goed. We zagen prachtige vogels, een grote mannetjes olifant, veel nijlpaarden, een hele grote krokodil, prachtige zeearenden en op de terugweg een schitterend zakkende zon. Zeer fotogeniek allemaal. Met als toetje… er kwam een heerlijk koud biertje uit de hoge hoed, ofwel koelbox. Proost! Onee het toetje was … weer terug met m’n blote voeten door de drap, maar gelukkig is de terugweg altijd korter dan de heenweg haha. De safari lodge lag er prachtig bij net binnen de omheining van het nationaal park. We sliepen in een dormitory van 15 bedden maar hadden de hele ruimte voor onszelf. De ‘muren’ bestonden uit rieten matten waar je doorheen kon kijken als het buiten wat lichter was. Spannend… want er liepen regelmatig olifanten en nijlpaarden door het safarikampementje als het donker was. Lagen wij mooi op de eerste rij van de voorstelling! De zonsondergang hebben we idylisch mogen aanschouwen vanuit de hoge uitkijkpost over het oerwoud heen. Wat wil je nog meer… m’n lief en een lekker koud biertje erbij! Het bleef bij het laatste, dat dan weer wel. Toen het vervolgens helemaal donker was zagen we, al schijnend in het donker, ineens van die groene paartjes ogen vlakbij, onder ons… dat blijken roofdierogen te zijn… Toch maar even snel naar het centrumpje van de lodge met de keuken, de bar en gezamenlijke eettafel. Heerlijk geslapen onder het klamboetje. Wietse scheen onderweg naar bed per ongeluk nog een nijlpaard in de ogen met zijn zaklamp, waarop het ogenschijnlijk logge beest zich snel uit de voeten maakte. Ooepsss. Het wekkertje stond op 5 uur want we gingen mee met de gamedrive, samen met nog 4 mensen met allerlei nationaliteiten. Love it! De gamedrive was heel mooi alleen niet echt spectaculair. Laten we zeggen een mooi voorproefje van de 4 daagse safari die we gaan doen met z’n allen in Zambia, daar zou het wemelen van de grote wilde dieren. Ben benieuwd! De 4,5 uur rijden terug zat ik lekker in mijn boek. Ik heb inmiddels al 4 boeken uit en elke keer op een vakantie vraag je jezelf weer af: waarom doe ik dat thuis niet? En elke neem je je voor: ik ga gewoon door met dagelijks lezen. En elke keer… komt daar niks van. Dusss loslaten die handel en gewoon nu van genieten haha. Wietse en Emma zitten bij het project ‘Children of Blessing’ en dat heb ik bezocht omdat dat 1 van de 3 projecten is waar het sponsorgeld naartoe gaat van onze Kilimanjaro Charity Climb 2018. Het is zeer veelzijdig project dat zich richt op lichamelijk en geestelijk beperkte kinderen. Ongeveer 1600 kinderen worden door dit project geholpen door de rehabilitatie en het schooltje. Kinderen uit de buurt komen met hun moeders naar de rehabilitatie en krijgen groepstherapie. De moeders leren welke oefeningen ze met hun kind kunnen doen zoals bij het omrollen en zitten is het gericht op versterken van de spieren, met name om hun hoofd zelf op te kunnen tillen. In de volgende fase waar wordt geoefend met zelf zitten spelen, staan en met behulp van revalidatie middelen de spieren verder versterken. Daarna stromen de kinderen door naar de school. Daar maken ze kennis met kleuren, vormen, letters, cijfers, potlood vasthouden en oefeningen voor de fijne motoriek (bijv. rijgen). Verder krijgen ook kinderen met gedragsproblemen 2x p/wk therapie en 1x p/wk is er een spreekuur voor ondervoede kinderen. Ze worden gewogen, gemeten en krijgen een voedselpakket mee voor de komende periode. Ik werd daar geïntroduceerd, iedereen heeel vriendelijk en behulpzaam werd ik ‘aan het werk gezet’ om met Deborah figuurtjes te leren leggen met vormen en daarna gingen we flessenvoetbal spelen en een lol dat ze hadden! Geweldig! Op een gegeven moment greep het me stiekum allemaal even aan, waarom weet ik niet precies, maar zoveel toewijding, kids met zoveel beperking, die moeders erbij enz. Heftig. In de praktijk komen er rond de 60 kinderen per dag naar de school. Het aantal moeders en kinderen dat naar de kliniek komt varieert. Een deel van de gehandicapte kinderen komt dagelijks, omdat zij dicht bijwonen en/of de financiële middelen hebben. Sommige moeders moeten wel 5 uur lopen naar de kliniek en komen toch trouw elke dag. De toewijding van de moeders is hartverwarmend, zeker gezien het feit dat zij door hun omgeving vaak veroordeeld worden omdat er een groot stigma heerst omtrent handicaps en men vaak denkt dat het kind en de moeder vervloekt zijn. Voor ons onbegrijpelijk maar hier de cultuur. Het project heeft ook 8 outreach clinics in de kleine dorpjes rondom Lilongwe. Fysiotherapeuten en leraressen voor speciaal onderwijs gaan 3x p/wk naar de clinics om therapie en onderwijs te geven. Er is ook 2x p/m een spreekuur voor kinderen met epilepsie. Met recht een veelzijdig project! Ik heb de oprichtster uitgebreid gesproken, een positieve daadkrachtige dame met een visie. We spraken over de oprichting van dit project en bijvoorbeeld ook over de afhankelijkheid van gulle gevers, donaties die ineens worden stopgezet, prioriteiten moet stellen die je niet wilt stellen… het lijkt me frustrerend maar ook hierbij is ‘vertrouwen’ een belangrijk ingrediënt om door te gaan. Het moet echt een roeping zijn om te kiezen voor dit leven in het teken van alleen maar helpen met alle consequenties van dien voor je privé en sociale omgeving. Respect en bewondering! Uhhh een bruggetje heb ik nu niet: vorig weekend ben ik samen met Lotte en Emma naar Senga Bay geweest, lekker dichtbij (2 uur rijden) aan het immens grote Lake Malawi. Een kneuterig leuk guesthousje met ons eigen hutje, bestaande uit een paar rieten matten helemaal omwikkeld met gaas tegen ongedierte, hopeloos natuurlijk maar goed, leuk geprobeerd. Prachtig gelegen aan het meer, zachte ligbedden aan de rand van het strand. Goed toeven daar! De andere housemates reden nog een uurtje of 4 door naar het noorden van het meer waar ze gingen paardrijden, en ook zwemmen met de paarden bleek, zeer de extra reistijd waard vonden zij. Liever zij dan ik haha. Wij gingen na aankomst vrijwel direct door op ons bootje op weg naar een onbewoond lizzard eilandje waar we heerlijk hebben gezwommen en gesnorkeld tussen de vele kleurrijke vissen. Emma en Lotte hebben het eilandje rond gezwommen en naar de hoogste rots gehiked op hun slippertjes… ennn mij beviel het uitstekend op mijn sarongetje op die ene grote rots aan het water. Onze bemanning van 3 hebben trouwens een heeerlijke lunch voor ons gemaakt. Ik heb denk ik nog nooit zo’n lekker vis gegeten, ben de naam even kwijt, maar deze vis werd in het meer gevangen. Met zo’n boot waar wij ook mee waren. Dat bleken dus echte vissersboten en DAT kon je ruiken! Poehhh, ik hou van vis maar die lucht… ’s Avonds op het strand zagen we wel heel veel mensen bij elkaar en heel veel boten erbij. Het bleek dat deze boten ’s nachts gingen vissen met 10 man per boot. ’s Morgens kwamen ze dan terug met volle visnetten, de vis werd verkocht op de markt aan het strand en vervoerd naar Lilongwe. Hun levensonderhoud dus. Een prachtig schouwspel bij zonsondergang en ook erg fotogeniek. Overdag werden die boten gebruikt voor het karig aantal toeristen zoals wij die een tochtje wilde maken. De volgende morgen gingen we met onze lokale gids door het dorp lopen, in wijkjes en plekken waar je niet zo gauw komt zelf. We kwamen door een marktje waar het zwart zag van de mensen, leuke woordspeling he. Maar daar heb ik alleen maar stiekem wat random foto’s gemaakt want daar was de sfeer niet naar. Overal stonden lange tafels waarop de kleine zilvervisjes worden gedroogd door de zon. Op het strand waren al die boten net terug allemaal, een drukte van jewelste, mannen die visnetten aan het repareren waren, bij de verdeling van de visvangst ontstaan blijkbaar vaker opstootjes, hoe sterker je bent, hoe vaker je wint, logisch toch? We waren hiervan getuige, minder fijn. Vrouwen die in het water de was doen, kinderen die er hun tanden in poetsen, vissen die overboord vallen… Ik heb geloof ik wel 100 foto’s geschoten! We vervolgden onze weg naar het dorpje zelf. Het gewone leven voor hen, bijzondere ervaring voor ons. Heel vriendelijk werden we gedag gezegd, kindjes kwamen zwaaien, dikke pret als we dan de foto’s en video’tjes lieten zien op onze telefoons. Ennn het was zondag… en ze zijn overmatig gelovig daar dusss toen we langs een gebouw kwamen lopen wat enigszins op een kerk leek vroeg ik of we mochten gaan kijken. Onze gids was daar niet zo happig op maar al gauw werden we aangesproken door een ‘volgeling’ dat we zeker heel welkom waren in hun kerk. Je valt daar nogal op als bleekscheet dus iedereen had ons allang in de gaten en nodigde ons van harte uit om erbij te komen. Onze gids taaide af na ons te hebben uitgelegd hoe we terug bij ons guesthouse moesten lopen. We liepen de kerk in en we kregen alle drie kippenvel en een brok in onze keel toen we zagen waar we terecht waren gekomen. Er werden uit volle borst en enthousiast voltallig gezongen, de mannen links, de vrouw rechts in prachtige kleurrijke doeken, kinderen van alle leeftijden keken schaamteloos hun ogen uit naar ons. Er kwam iemand naast ons zitten waar zachtjes ik al mijn vragen aan kon stellen, hij beantwoordde ze graag. Toen de pastoor al een half uur vol passie aan het woord was en er geen einde leek te komen, vonden wij het wel welletjes. We hebben een donatie gedaan en vriendelijk bedankt. Nog een beetje beduusd maar een mooie ervaring rijker liepen we naar ons guesthouse en hebben nog een heerlijk relaxete middag aan het meer gehad. ’s Avonds werden we door de anderen opgehaald en alle verhalen kwamen los in het busje naar huis. Gezellig! Overigens een ritje met geknepen billen voorin want het was pikkedonker en er reden fietsers en brommers zonder licht, mensen die plots oversteken of kinderen die een spelletje spelen midden op de weg, een geit of koe die oversteekt. We zijn veilig thuis gekomen maar nu begrijp ik helemaal waarom James liever niet in het donker rijdt. En dan is het weer maandagochtend 6.30 u en de wekker gaat… rise and shine! Chitipi kids here I come. Oja nog even de titel uitleggen: ik voel me hier af en toe een miljonair. Alles gaat hier met contant geld en als ik heb gepind dan komt er me toch een pakket geld uit rollen niet normaal. Ik heb een grotere geldbuidel moeten kopen want het paste niet meer met zoveel flappen. Lekker gevoeletje wel haha. Goed ik ga nu mijn safari tas inpakken want morgenochtend vertrekken we. Volgende week mijn laatste verhaal alweer. Time fliesssss… Dikke zoenen en liefs.