Jaaaa hier dan eindelijk weer eens een verhaal na bijna 2 weken nieuwe belevenissen in Malawi. Maar waaar moet ik beginnen want het is hier zo'n totaal andere wereld. Ik ga maar gewoon beginnen want voor je het weet is alles heel gewoon en heb ik niks bijzonders meer te vertellen (...denk ik dan). Overigens heb ik maar weinig tijd om te schrijven want mijn weekdagen zitten behoorlijk vol en 's avonds lig ik al om 20.30 uur in bed om alle nieuwe indrukken weer te kunnen verwerken. Dat is inmiddels 21.30 uur geworden maar m'n wekkertje staat dan ook om 6 uur, dat is nog steeds maarliefst 8 uren knorren, heeeerlijk. Maar goed, na het Kilimanjaro avontuur vloog ik in een uur met een schattig klein vliegtuigje naar Nairobi. Ooit (nog niet eens zo lang geleden) had ik vliegangst maar gelukkig heb ik me daar overheen kunnen zetten en vind ik het nu zelfs bijna leuk om te vliegen, wel zo handig als je van reizen houdt. Op Nairobi moest ik me 5 uur vermaken om door te vliegen naar Lilongwe, Malawi. Dat 'vermaken' lukte prima met al die souvenirsshops en een gezellig gesprek met een Nederlander over ons beider avonturen. Na 2,5 uur landden we op het vliegveld in Malawi en vervolgens duurde het een uur voordat ik de benodigde 'multiple visa' had bemachtigd... eerst een formuliertje vinden in de aankomsthal, dan formuliertje invullen, oeps ik heb geen pen bij de hand..., wachten op een pen, formuliertje invullen, formuliertje inleveren bij het eerste loketje, check paspoort, formuliertje gaat naar het tweede loketje, double check paspoort, dollars betalen bij het derde loketje, formuliertje gaat naar het vierde loketje voor een stempel, dan door naar het vijfde loketje voor een sticker en uiteindelijk krijg ik mijn paspoort en visum bij het zesde loketje terug. Joepie! Slimme manier om 6 mensen aan het werk te houden. Welcome to Africa hahaha, relaxxxx. Het Doingoood huis waar ik 4 weken woon samen met 6/7 andere vrijwilligers, ligt in een rustige, redelijk luxe wijk, een half uur van het vliegveld rijden. Lilongwe is een enorme uitgestrekte stad, zonder hoogbouw en verdeelt in areas en sectoren. En je reist met het openbaar vervoer dat oa. bestaat uit fietstaxis, minibusjes, tuktuks en taxis. Misschien wel leuk om over m'n doordeweekse dag een beetje te vertellen met alles wat daar bij hoort. 's Morgens loop ik vanuit huis (die overigens allemaal zwaar beveiligd zijn met grote ijzeren poorten, een muur om het erf met prikkeldraad erop en 24 uur een bewaker erbij) naar de boom met de fietstaxis. Dat is de uitgang van onze sector. Daar spring ik achterop de fietstaxi en word dan met gevaar voor eigen leven naar 'corner 47' gebracht (de hoek van onze area). Die ritjes wennen nog steeds niet want de fiets-chauffeur gaat steeds van het afgebrokkelde asfalt naar de zijkant van de weg in het zand en weer terug, heen en weer, om drempels te omzeilen en voorbij razende auto's te ontwijken... En ja ze vallen weleens heb ik gehoord, nog niet gezien of meegemaakt. Bij 'corner 47' houd ik een minibus aan die mijn goeie kant op gaat. Die busjes zitten uiteraard helemaal volgepropt met mensen, kippen en zakken mais. Maar gelukkig kan ik er Best nog wel bij, beeetje opschuiven allemaal! Gezellig en lekker warm tegen elkaar aan. Vervolgens probeert de 'conducteur' je meer te laten betalen dan nodig en ligt de rest van de bus helemaal in een deuk omdat ik vriendelijk doch duidelijk aangeef dat ik weet wat mijn ritje kost. De conducteur wordt dan gedist in hun ogen en dat vinden ze leuk haha. Dan loop ik een paar kilometer langs de kant van de weg, tegen het verkeer in want anders toeteren ze steeds om te vragen of ik mee wil met de minibus. Inmiddels heb ik een paadje gevonden om dat te voorkomen. Loopt wat rustiger en wel lekker om wat beweging te hebben en om nog af te kicken van het vele lopen, lopen, lopen. Dan kom ik bij de volgende plek om op de minibus te stappen die mij brengt naar de Chitipi Orphanage & Farm. Al met al ben ik een uur onderweg. Als ik aankom is de peutersschool net begonnen, zeg ik de huismoeders even gezellig gedag en voeg me dan bij kleintjes van 2, 3 en 4 jaar die daar net zijn gebracht door hun familie. De ene dag zijn het er 10 en de andere 18 dus elke dag een verrassing. Hun klaslokaaltje wordt nu omgebouwd naar hun eigen Chitipi-catering restaurantje dus wij zitten in het voorportaal van het huis van 3x3 meter zonder enige vorm van beschikbare materialen, er is niks, zelfs geen schoolbord. Ik vind het knap van de juf hoe ze het doet, ga er maar aan staan. De kids krijgen bijvoorbeeld les in het alfabet, ze moeten het allemaal opdreunen en ik versta er helemaal niks van. Het is een liedje voor hen met klanken maar vraag me af of ze weten wat ze zeggen. Ik vind het sowieso lastig om het Malawiaanse Engels te verstaan hier, de uitspraak en klemtonen, zo anders en grappig. Zo wordt het tellen tot 20 ook 'geleerd'. In het begin probeerde ik juf te spelen en de kids iets uit te leggen en kleine opdrachtjes te geven maaaar ze zaten me alleen maar schaapachtig aan te kijken, dat Engels was toch wel een beetje te moeilijk voor ze en ik was te lief in mijn communicatie. De juf spreekt hun taal en is af en toe nogal luid en duidelijk in haar communicatie, ofwel ... best streng en hard. En daar luisteren ze wel naar. Dusss ik laat het lekker aan de juf over en assisteer haar, geef ideeën, maak opdrachtjes met cijfers, letters, kleuren, vormen en dieren die zij dan uitlegt aan de kids. Inmiddels zing ik liedjes met ze, hangen ze aan en op me, doe gekke spelletjes, dansen ze me na en lachen ze me hartelijk uit:-). Aggemaarleuthet. Daarna worden ze weer opgehaald en al gauw staat er een bord met eten voor me klaar. Zelf eten ze elke dag Zimo, een smaakloos voedzaam maisprodukt met een beetje iets van vis (in vol 'ornaat') of gekookt vlees en steeds hetzelfde groen erbij. Ik krijg vaak rijst met tomaat of ei of bonen of vlees en wat groen. Best lekker! Daarna ga ik naar het 'grote meiden huis' op het terrein. Daar zitten ongeveer 18 18+ meiden die het weeshuis zijn ontgroeid en verder zijn gegaan met een studie o.i.d. Als ze werk hebben gevonden of een man dan gaan ze het meidenhuis uit maar ze blijven altijd trouw aan hun 'familie'. Ik vind het een heerlijke sfeer daar, kom even tot rust en heb gezellige en informatieve gesprekken met de meiden die er dan zijn. Ze spreken beter Engels dan ik! Is niet zo moeilijk trouwens haha. Daarna komen de jongere, voornamelijk puberkinderen die er wonen terug van school en ga ik met hen nog wat kleuren, balspelletje doen, puzzelen enz. Zo heb ik de hele range aan leeftijden wel gehad op een dag als ik na weer een uurtje reizen, thuis kom en op de bank plof, douch, eet (of mijn beurt moet koken en boodschappen doen) en rond 21 uur m'n lichtje wel uitgaat en in mijn stapelbedje onder de klamboe kruip. De batterij (letterlijk) is nu bijna leeg en er is geen stroom nu dus ik ga binnenkort weer gauw verder met m'n verhaal. Dikke zoenen en tot gauw!

Oja even mijn titel uitleggen: Malawi staat bekend als vriendelijkste en veiligste Afrikaanse land... en dat merk je op straat. Iedereen groet je en ik word vaak aangesproken als 'mama'... hoe kan dat nou hahaha